Kinesiotaping

Polega na oklejaniu wybranych fragmentów ciała plastrami o specjalnej strukturze właściwościami zbliżonymi do ludzkiej skóry. Plastry Kinesio nie zawierają lateksu, przepuszczają powietrze i wodę, a więc pozwalają skórze oddychać. Są wodoodporne, dzięki czemu nie odklejają się po kąpieli ani w trakcie uprawiania sportu, kiedy skóra się poci. Naklejona taśma delikatnie unosi skórę i zwiększa w ten sposób przestrzeń, jaka tworzy się między nią, a mięśniami - właśnie ten efekt jest kluczowy dla działania kinestiotapingu. Wpływa to na regulowanie napięcia mięśniowo-powięziowego, mikrokrążenie limfy oraz zmniejszenie nacisku na receptory bólowe. Plastry wspomagają pracę mięśni i stawów, nie ograniczając ich zakresu ruchu oraz działają korzystnie na układ limfatyczny przez 24/h.

Wskazania:

• Bóle kręgosłupa różnego pochodzenia (dyskopatie, rwa kulszowa, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych)
• Dolegliwości bólowe stawów obwodowych (zmniejszenie zakresu ruchomości, stany zapalne więzadeł i pochewek ścięgnistych, skręcenia i zwichnięcia, niestabilność stawów, zmniejszenie siły mięśni, łokieć tenisisty, łokieć golfisty, ostroga piętowa, hallux valgus, kolana koślawe, kolana szpotawe itp.)
• Dolegliwości ze strony ścięgna Achillesa
• Porażenia nerwów i neuralgie (np. porażenie nerwu twarzowego)
• Niedowłady kończyn
• Obrzęki i wysięki
• Blizny
• Usprawnienie procesów gojenia po urazach i operacjach
• Podniesienie sprawności i wydolności, a także profilaktyka kontuzji sportowych
• Korekcja wad postawy

Przeciwwskazania:

• infekcje skóry (bakteryjne, wirusowe, grzybicze)
• otwarte rany (np. w przebiegu cukrzycy)
• zakrzepica żył głębokich
• odczyny alergiczne

Terapia manualna wg Ackermanna

Osteopatia strukturalna i chiropraktyka kręgosłupa i stawów obwodowych.System terapii, który charakteryzuje się szczegółową diagnostyką w oparciu o anatomię i fizjologię. W leczeniu wykorzystuje się techniki trakcji, manipulacji, mobilizacji i oscylacji. Metoda Ackermanna mówi o tym, że organizm reaguje zawsze jako całość na jakiekolwiek dolegliwości narządu ruchu, wywołujc kompensację w innych segmentach. Kluczową rzeczą metody Ackermanna jest tzw. fenomen skundowy, który pozwala określić, czy jest to problem funkcjonalny, czy strukturalny, co ma istotne znaczenie podczas terapii. Metoda stosuję się głównie w dolegliwościach bólowych pochodzenia kręgosłupowego, narządu ruchu, przepuklin krążka międzykręgowego, rwie kulszowej, udowej, ramiennej.

Metody neurofizjologiczne

PNF (proprioceptywne nerwowo – mięśniowe torowanie)

metoda dr Hermana Kabata i Maggie Knott, polegająca na przywracaniu funkcji ciała oraz wzorców ruchowych (chodzenie, siadanie), utraconych w wyniku chorób Ośrodkowego Układu Nerwowego (udary, SM, choroba Parkinsona, urazy czaszkowo – mózgowe, urazy rdzenia kręgowego, choroby móżdżku) oraz dysfunkcji w obrębie układu ruchu. Metoda uwzględnia odczuwanie własnego ruchu (propriocepcję) oraz skupia się na ułatwianiu ruchu zgodnego z fizjologicznymi sposobami wykonywania jak najbardziej skutecznej czynnościowo aktywności ruchowej. Terapia skupia się na silnych i zdrowych regionach ciała, co umożliwia pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, zapewniając bezbolesną pracę. W metodzie wykorzystuje się ruchy zgodne z naturalną pracą mięśni i stawów. Istotą metody PNF jest maksymalne pobudzenie ekstero i proprioreceptorów znajdujących się w ciele oraz różnych sfer kory mózgowej w celu ułatwienia (torowania) ruchu w obszarze uszkodzonym.Każdy ruch odbywa się w trzech płaszczyznach, co wymusza zaangażowanie do pracy maksymalnej ilości włókien mięśniowych. Wielokrotnie powtarzany ruch może spowodować utworzenie nowego wzorca ruchowego, czyli przywrócić przewodnictwo nerwowe w uszkodzonym obszarze.

Wskazania do terapii metodą PNF:

• neurologiczne (udary mózgu, urazy czaszkowo - mózgowe i rdzenia kręgowego, stwardnienie rozsiane, ataksja, choroby móżdżku, polineuropatie, choroba Parkinsona, zaburzenia po zabiegach neurochirurgicznych, zaburzenia funkcji wegetatywnych, neuralgie nerwów czaszkowych, mózgowe porażenie dziecięce, przepukliny oponowo-rdzeniowe),
• ortopedyczne (stany po urazach kości, stawów i tkanek miękkich, po wszczepieniu endoprotez, po artroskopii i zabiegach rekonstrukcyjnych, kontuzjach sportowych, amputacjach),
• wad postawy ciała (skoliozy, deformacje klatki piersiowej, stawów kolanowych, stóp),
• zaburzenia chodu i utrzymania równowagi,
• choroby mięśni (zaburzenia metaboliczne i funkcji, deficyt masy i siły mięśniowej, dystrofie, zmiany zapalne),
• choroby kręgosłupa (zespoły bólowe, dyskopatie)

NDT – Bobath – (usprawnianie neurorozwojowe)

Metoda opracowana przez Bertę i Karla Bobath w latach 40-stych XX wieku, przeznaczona dla dzieci i dorosłych polegająca na stymulacji odpowiednich części ciała w celu wywołania reakcji odruchowych. Usprawnianie nerwowe – ponieważ stosowana terapia dotyczy zaburzeń ruchowych OUN, rozwojowe ponieważ diagnoza i rehabilitacja oparta jest na analizie rozwoju psychomotorycznego. Podstawowym założeniem koncepcji jest plastyczność mózgu, czyli jego zdolność do uczenia się na podstawie informacji docierających z zewnątrz. Małżeństwo Bobath zaobserwowało, że dzieci z chorobami ośrodkowego układu nerwowego, czy też dysfunkcjami ruchowymi inaczej odbierają wrażenia czuciowe, a ich odruchy fizjologiczne nie są prawidłowe. Np. nietrzymanie głowy czy tylko częściowa kontrola nad mięśniami szyi i głowy mogą być jednymi z pierwszych niepokojących objawów u niemowlaków. W późniejszym okresie może też dojść do asymetrycznego układania ciała oraz nadmiernego prostowania lub zginania kończyn.  Stymulowanie części ciała dzieci wpływa korzystnie na prawidłowe napięcie mięśniowe. U dorosłych ćwiczenia mają na celu przywrócenie utraconych funkcji, a także zapobieganie utrwalaniu niekorzystnych zmian, które zaszły w wyniku chorób ośrodkowego układu nerwowego (udary, urazy czaszkowo – mózgowe). W koncepcji kładzie się szczególny nacisk na normalizację napięcia mięśni odpowiadających za prawidłową postawę i prawidłowy wzorzec ruchowy. 

Wskazania do metody NDT – Bobath:

• uszkodzenia OUN (udar mózgu, urazy mózgowo-czaszkowe, schorzenia zapalne oraz zwyrodnieniowe);
• wcześniaki, niemowlęta i dzieci z zespołami neurologicznymi i genetycznymi,
• zaburzenia rozwoju psychoruchowego (nieprawidłowe ruchy kończyn i odczuwanie własnego ciała, odginanie główki do tyłu, asymetria ciała, zaciskanie piąstek, brak poczucia równowagi i umiejętności chwytnych, zaburzenia napięcia mięśniowego, problemy z kontrolą głowy i tułowia, dominowanie wzorców zgięciowych i wyprostnych, upośledzenie ruchów rotacyjnych),
• kręcz szyi

Mięśniowo – powięziowe punkty spustowe (Trigger Points)

To miejsca zlokalizowane w obrębie brzuśca mięśnia szkieletowego lub powięzi o wzmożonym metabolizmie tkankowym. Palpacyjne wyczuwalne są jako zgrubienie w nadmiernie napiętym paśmie włókien mięśniowych czy więzadle (np. punkt spustowy na w. krzyżowo - guzowym, czy w. biodrowo - lędźwiowym), które pod wpływem ucisku wywołuje tzw. ból rzutowany lub promieniujący do odległych części ciała, ale nie oznacza to, że każda nadreaktywna strefa w obrębie mięśnia, której uciśnięcie powoduje ból jest punktem spustowym (mogą to być tzw. utajone punkty spustowe). Aktywne punkty spustowe charakteryzują się dużą wrażliwością bólową podczas palpacji. Najczęściej pojawiają się na skutek przeciążenia mięśni, mikrourazów, wychłodzenia lub stresu emocjonalnego. Wpływają na elastyczność mięśni i osłabiają je oraz ograniczają zakres ruchomości w stawach. Na skutek przeciążenia mięśni dochodzi do uwolnienia związków chemicznych np. substancji neurowazoaktywnych, które powodują obrzęk naczyń krwionośnych i tym samym lokalne niedokrwienienie i niedotlenienie tkanki, co wpływa na pojawienie się dolegliwości bólowych. Jednym z przykładów dolegliwości ze strony aktywnych punktów spustowych są bóle głowy o charakterze napięciowym, na skutek wzmożonego napięcia m.in. mm. podpotylicznych, mm. MOS, czy mm. czworobocznych. Oprócz bólu, w zależności od tego, w których mięśniach wyczuwa się punkty spustowe można wyróżnić również inne objawy tj,: opadanie powiek, łzawienie, zawroty głowy, bóle zębów, zastoje limfatyczne, zapalenie zatok, zaczerwienienie spojówek, lokalną potliwość, biegunkę, kolki w obrębie jamy brzusznej, czy arytmię serca.

Do terapii punktów spustowych niezbędna jest wiedza na temat tego gdzie ich szukać i jak postępować kiedy już się znajdzie. Do uwolnienia punktu spustowego można wykorzystać kompresję ischemiczną, pozycyjne rozluźnianie, suche igłowanie, techniki energii mięśniowej, czy techniki Spray&Strech. Pacjenci również mogą samodzielnie sobie radzić z aktywnymi punktami spustowymi za pomocą autoterapii w postaci masażu czy rollingu.

IGŁOTERAPIA

Igłoterapia (suche igłowanie, z ang. dry needling) to metoda terapii polegająca na nakłuwaniu określonych struktur anatomicznych (np. punktów spustowych w mięśniach, więzadeł, czy połączeń między mięśniami) sterylnymi, jednorazowymi igłami do akupunktury w celu zmniejszenia bólu mięśniowo – powięziowego. Celem zabiegu jest wywołanie zwiększonego ukrwienia okolicy zabiegowej oraz wywołanie miejscowego stanu zapalnego, który zainicjowany w mechaniczny sposób aktywizuje w organizmie pacjenta procesy biochemiczne wywołujące reakcje lecznicze. W przypadku igłowania punktów spustowych drażnione są zakończenia nerwowe, co wywołuje impuls, który przechodząc przez rdzeń kręgowy, trafia do napiętych włókien mięśniowych, wywołując odruch, jakim jest lokalny skurcz mięśniowy. Efektem tego jest rozluźnienie mięśnia i zmniejszenie dolegliwości bólowych.

Do zabiegu używa się igieł „suchych“ ponieważ, w przeciwieństwie do tradycyjnych igieł do zastrzyku, nie posiadają otworu do iniekcji i służą wyłącznie do stymulacji tkanek. Są to bardzo cienkie, elastyczne akupunkturowe igły o grubości (0,15 – 0,30 mm), co powoduje, że  że wkłucie jest praktycznie bezbolesne.

 Czy jest to metoda bezpieczna?

 Igłowanie może wykonać terapeuta po odpowiednim szkoleniu, na podstawie znajomości anatomii oraz dokładnego badania palpacyjnego. Terapeuta wykonuje zabieg w jednorazowych rękawiczkach, a miejsce zabiegowe zawsze jest dezynfekowane. Igły wkłuwane są pod odpowiednim kątem oraz na bezpieczną głębokość. W zależności od okolicy ciała wykorzystuje się igły o różnej długości i dobiera się je tak, aby wbicie igły było całkowicie bezpieczne. Wkłucie igły w ciało jest praktycznie bezbolesne, natomiast, gdy igła dojdzie do punktu spustowego pojawia się mikroskurcz włókien mięśniowych, co pacjent może odczuć jako lekki ból, pieczenie, czy rozpieranie. Objawy trwają bardzo krótko, a następnie pacjent odczuwa ulgę.

 W związku z tym, że jest to zabieg inwazyjny mogą wystąpić objawy niepożądane:

• bóle
• omdlenia (związane z lękiem przed wbiciem igły)
• siniaki, miejscowe krwawienie
• opuchlizna
• podrażnienie nerwu

 Wskazania (ogólne):

• bóle mięśniowo – powięziowe
• bóle ścięgien i więzadeł
• bóle po urazach sportowych
• bóle głowy, zawroty głowy, szumy uszne

 Przeciwwskazania do zabiegu:

• brak zgody pacjenta na wykonanie zabiegu
• nowotwory
• ciąża
• przyjmowanie leków p/krzepliwych
• gorączka
• infekcje